رابطۀ انسان و هستی؛ اقتضائات و موانع از نگاه مارتین هیدگر

در این نوشته، به اجمال به رابطۀ انسان و هستی از منظر مارتین هَیدگر- به‌عنوان یکی از ژرف‌اندیش‌ترین متفکران معاصر- پرداخته شده است. هیدگر به به تقرب انسان و هستی معتقد است و تمام مشکلات آدمیان از دوران افلاطون تا عصر حاضر را در جدایی این دو از هم می‌داند. اگر رابطه انسان و هستی به شکل مطلوبی شکل گیرد، انسان به تمام قابلیت‌های ذاتی خود دست می‌یابد، تفکر رشد می‌کند و زبان در مسیر بیان حقیقت قرار می‌گیرد. در چنین تفکری انسان دیگر سرور کائنات نیست، بلکه شبان هستی است. بنابراین، او دیگر به زمین به‌عنوان یک منبع تصرف نگاه نمی‌کند، بلکه به‌عنوان منزلگاهی برای رشد و تعالی می‌نگرد. هیدگر دو عامل مهم تقرب انسان به هستی را تفکر و زبان می‌داند. از نظر او، سطحی‌نگری عامیانه، ابزارگرایی افراطی و متافیزیک جاری، در تفکر فلسفی موانع اصلی این تقرب هستند. به اعتقاد او ماهیت انسان در حصار سوبژکتیویته و حیوان ناطق محبوس است. از این‌رو، انسان در بسته به ذات خود و جدا مانده از هستی در بی‌فکری و غفلت غوطه‌ور است و این آغاز تمام مصائب است.